Metody Pracy

Muzykoterapia

W Polsce definicję muzykoterapii wprowadził prof. Mirosław Janiszewski (1993), który określił, iż „muzykoterapia jest dziedziną wykorzystującą muzykę w sposób ukierunkowany, wielofunkcyjny, kompleksowy i systematyczny w celach uzupełnienia leczenia zabiegowego, farmakologicznego, rehabilitacyjnego, psychoterapii i pedagogiki specjalnej”. Podstawowym środkiem oddziaływania w muzykoterapii jest dźwięk i muzyka.

W naszym ośrodku elementy tej metody są również wykorzystywane. Podczas zajęć korzystamy z różnych technik muzykoterapeutycznych.

a) nauka piosenek przy akompaniamencie gitary:

– dzieci uczą się piosenek,

– stymulują słuch,

– ćwiczą pamięć,

– są pobudzane do sprawczości przez wybór piosenki (śpiewnik – wybór z symboli PCS, pudło muzyczne – wybór z konkretów),

– dzieci uczą się gestów Makaton dla pełniejszego zrozumienia tekstu utworu,

– podopieczni są przygotowywani do aktywnego uczestnictwa w kulturze w roli odbiorcy i wykonawcy (biorą udział w przedstawieniach),

b) gra na instrumentach perkusyjnych:

– pobudzanie do sprawczości przez samodzielną grę, na miarę ich możliwości,

– dzieci wyczuwają rytm i tempo utworu muzycznego,

– wystukują proste rytmy,

– swobodniej i pełniej wyrażają siebie,

– doskonalą umiejętności matematyczne: tworzą zbiory różnych instrumentów, przeliczają, nazywają kolory instrumentów,

c) zajęcia ruchowe z wykorzystaniem chusty Klanza:

– wzbudzanie radości,

– pobudzanie do aktywności, do działania

– rozwijanie aktywności muzyczno – ruchowej,

– doskonalenie koordynacji słuchowo – wzrokowo – ruchowej,

– umiejętność emocjonalnego przeżywania muzyki,

– swobodniejsze i pełniejsze wyrażanie siebie,

– uspołecznianie dzieci,

d) elementy relaksacji:

– wyzwolenie potrzeby ekspresji,

– uzyskanie postawy korespondencyjnej między ciałem a muzyką,

– poprawa komunikacji, integracja grupy,

– poprawa samopoczucia,

– zaspokojenie potrzeb emocjonalnych,

– pozytywne wzmocnienia własnej wartości,

– wzrost wewnętrznej siły.

Źródło:

Podstawy muzykoterapii, Krzysztof Stachyra (wyd. UMCS, Lublin 2012).
Modele, metody i podejścia w muzykoterapii, Krzysztof Stachyra (wyd. UMCS, Lublin 2012).
Terapia muzyką w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi. Historia, metoda i praktyka, Paul Nordoff, Clive Robbins (Oficyna Wydawnicza IMPULS, Kraków 2008).
Arteterapia w teorii i praktyce, E. Konieczna, (Impuls Kraków 2004).

Dogoterapia

Terapia z udziałem psa ( dogoterapia- z ang. dog- pies i therapy- terapia, kynoterapia- z gr. kyon- pies i therapeia – opieka, leczenie) metoda wzmacniająca efektywność rehabilitacji w której motywatorem jest odpowiednio wyszkolony pies, prowadzony przez wykwalifikowanego terapeutę. Pracę badawczą dotyczącą terapii z użyciem zwierząt domowych zapoczątkował dr Boris Levison, amerykanski psychiatra, zajmujący się terapią dzieci z autyzmem. Jako pierwszy pisał o wykorzystaniu psa w roli narzędzia wspomagającego pracę. Zauważono, że kontakt ze zwierzęciem ma dobroczynny wpływ na pacjentów, szczególnie na dzieci i osoby starsze: pozwala obniżyć poziom stresu i poczucie skrępowania, jak również poprawia koncentrację i motywację do wykonywania ćwiczeń. Podczas zajęć wykonuje się wiele rodzajów ćwiczeń i zabaw, które mają służyć podstawowemu celowi dogoterapii, wszechstronnemu rozwojowi podopiecznego. Dzięki nawiązaniu i pogłębieniu kontaktu z psem osoba niepełnosprawna czuje się pewniej, łatwiej nawiązuje kontakty społeczne, poprawia komunikację. Terapia z udziałem psa jest stosowana w Polsce od 1987 roku, w 2004 powołano Polski Związek Dogoterapii. Cele i wybór ćwiczeń z psem w pracy terapeutycznej z dzieckiem z utrudnieniami w rozwoju uzależnione są od wieku rozwojowego, potrzeb i możliwości dziecka oraz jego samopoczucia i dyspozycji w danym dniu.

Najważniejsze cele pracy dogoterapeutycznej dla dzieci:

– pobudzanie do ukierunkowanego działania

– doskonalenie koncentracji uwagi

– nauka wykonywania czynności według polecenia

– nauka przestrzegania reguł

– nauka czekania na swoją kolei

– doskonalenie spontanicznej aktywności słownej

– doskonalenie motoryki dużej i małej

– doskonalenie spostrzegawczości

– doskonalenie pamięci

– kształtowanie pozytywnego kontaktu z psem

– doskonalenie koordynacji wzrokowo- ruchowej

– kształtowanie cierpliwości i wytrwałości

– utrwalanie znajomości zapisu graficznego cyfr

– wzmacnianie wrażliwości na dotyk

– podnoszenie samooceny

– rozwijanie umiejętności wyrażania emocji

Źródło :

B.Kulisiewiecz, Witaj piesku. Dogoterapia we wspomaganiu rozwoju dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych;
Praca zbiorowa pod red. N. Bekasiewicz, Dogoterapia. Terapia kontaktowa z udziałem psów;
A.Popławska, Pies przyjaciel i terapeuta.
N.Bakasiewicz, Czy zwierzęta potrafią leczyć.
http://www.wikipedia.org
http://www.fundacja-dogolandia.pl

PNF ( Prioprioceptiwe Neuromuscular Facilitation – torowanie nerwowo-mięśniowe)

Koncepcja powstała w 1946r. w Kaliforni, a jej twórcą był niemiecki neurofizjolog – dr Herman Kabat wraz z fizjoterapeutką – Maggie Knott i zaleca postrzeganie chorego

w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organiźmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę bez traumatyzujących psychicznych i fizycznych doznań.

PNF proponuje pacjentowi ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo (rotacje), co aktywizuje do pracy duże grupy mięśni, a to zbliża te ruchy do aktywności życia codziennego.

PNF wiele uwagi poświęca kontroli motorycznej pacjenta, czyli interakcjom między stabilnością a mobilnością.

Szczególne znaczenie w koncepcji PNF przypisuje się oporowi manualnemu, który przekazuje pacjentowi informacje na temat kierunku, kolejności i szybkości wykonywanego ruchu.

Cele terapii:

– uczy ruchu – mobilizuje do ruchu;

– zwiększa siłę mięśniową;

– zwiększa zakresy ruchu w stawach;

– poprawia koordynację;

– poprawia stabilizację;

– techniki stosowane w metodzie również rozluźniają, co zmniejsza ból.

Źródło:

J. Nowotny „Podstawy fizjoterapii. Wybrane metody fizjoterapii“ cz.3, Wyd. Kasper, Kraków 2005.
A. Zembaty „Kinezyterapia“ tom II, Wyd. Kasper, Kraków 2003.

METODA NDT – BOBATH

To metoda neurorozwojowa o działaniu terapeutycznym, stworzona przez fizjoterapeutkę Bertę Bobath i jej męża Karela Bobath, neurologa pracującego z pacjentami po przebytym udarze mózgu. Pod koniec lat 50 – tych metoda ta została zmodyfikowana przez E.Kong i współpracującą z nią M.Quinton.

Do dziś metoda ta jest jedną z przodujących matod wykorzystywanych w rehabilitacji dzieci i niemowląt z zaburzeniami Ośrodkowego Układu Nerwowego na całym świecie. Wyznacznikiem tej metody jest zawsze cel jaki ma być poprzez ćwiczenia osiągnięty, a podstawe do określenia celu i doboru ćwiczeń stanowi wynik aktualnego, szczegółowego badania neurorozwojowego dziecka. Całość postępowania zmierza do poprawy samodzielności dziecka upośledzonego motorycznie.

Cele terapii:

– przygotowanie do ruchu;

– normalizacja napięcia posturalnego;

– hamowanie nieprawidłowej aktywności odruchowej;

– torowanie automatycznych reakcji nastawczych i równoważnych;

– ułatwienie prawidłowych wzorców funkcjonalnych.

Wszystkie wymienione cele są wzajemnie uwarunkowane, realizowane równolegle i podporządkowane celowi nadrzędnemu, jakim jest funkcjonalne przygotowanie dziecka do wszelkich czynności życia codziennego.

W całej koncepcji oprócz usprawniania istotne jest również prowadzenie odpowiedniej pielęgnacji. Zabiegi te mają charakter postępowania profilaktycznego lub przygotowawczego i obejmują:

– prawidłowe podnoszenie i noszenie dziecka;

– karmienie dziecka w odpowiednich pozycjach i zabespieczenie pozycji do aktywności języka i warg;

– prawidłowe ubieranie i rozbieranie dziecka;

– zapewnienie prawidłowej pozycji podczas spoczynku, zabawy i nauki dziecka.

Źródło:

J. Nowotny „Podstawy fizjoterapii. Wybrane metody fizjoterapii“ cz.3, Wyd. Kasper, Kraków 2005.
A. Zembaty „Kinezyterapia“ tom II, Wyd. Kasper, Kraków 2003.
M. Matyja, M. Domagalska „Podstawy usprawniania neurorozwojowego wg Berty i Karela Bobathów“, Wyd. ŚAM, Katowice 1997.
L. Sadowska „Fizjoterapeutycze metody usprawniania dzieci i zaburzenia rozwoju“, Wyd. AWF Wrocław, 2004.

METODA S – E – T (Sling Exercise Therapy)

Opracowana została w Norwegii w latach 90. XX wieku. Za jej twórców uważa się K. Mosberga – konstruktora urządzenia do ćwiczeń w podwieszeniu (Redcord) oraz kilku norweskich fizjoterapeutów. Sama nazwa oznacza wprawdzie tylko ćwiczenia w podwieszeniu, ale jej zasady i sposób prowadzenia ćwiczeń przybliża ten rodzaj terapii raczej do metod reedukacji nerwowo – mięśniowych niż do czystej mechanoterapii.

S – E – T jest metodą aktywnej terapii i ćwiczeń. Obejmuje swym zasięgiem cały proces leczenia, począwszy od badania wyjściowego, a skończywszy na osiągnięciu najwyższego poziomu utrudnienia ćwiczeń. Koncepcja S – E – T polega na:

Badaniu „słabego ogniwa” – obejmuje badanie „funkcjonalne” w łańcuchu kinematycznym zamkniętym i otwartym.
Leczeniu „słabego ogniwa” – obejmuje trening poszczególnych mięśni w łańcuchu kinematycznym otwartym i zamkniętym.

Podstawą terapii jest zasada utrudniania ćwiczeń poprzez:

– stopniowe zwiększanie wpływu siły grawitacji;

– stopniowe wydłużanie dźwigni działania siły;

– zastosowanie ruchomego podłoża;

– wydłużanie czasu utrzymania pozycji (do 20-30 sek);

– zwiększenie liczby powtórzeń (do 8);

– zwiększenie liczby serii (do 3).

Ćwiczenia dozuje się tak, aby były trudne, ale nie za trudne. Muszą być wykonywane prawidłowo i bez objawów bólowych.

Ten model terapeutyczny został opracowany szczególnie dla poprawy „lokalnej” stabilizacji, funkcji nerwowo – mięśniowej i prowadzenia ćwiczeń w warunkach domowych, nawet na najwyższym poziomie trudności.

Usprawnianie metodą S – E – T wymaga dodatkowego sprzętu. Podstawowym wyposażeniem jest teleskopowa kolumna ułatwiająca wykonywanie ćwiczeń wspomaganych, czynnych w odciążeniu z oporem oraz ćwiczeń oporowych. Uzupełnieniem kolumny jest zestaw elastycznych podwieszek wraz z linkami. W metodzie wykorzystuje się ponadto podwieszane szyny i ruchome barierki do nauki chodzenia, hamaki, huśtawki, deski, balansery, drabinki, drążki służące do ćwiczeń integracji sensomotorycznej, piłki, kliny, poduszki do ćwiczeń równoważnych.

Cele terapii:

– rozluźnienie, co daje efekt przeciwbólowy;

– mobilizacje, a w efekcie zwiększenie zakresu ruchu;

– trakcja i rozciąganie;

– wzmocnienie mięśni;

– poprawa stabilizacji;

– poprawa kontroli nerwowo – mięśniowej.

Źródło:

T. Toft PT, V. Vindal PT, G. Kirkesola PT „Teoretyczne i praktyczne aspekty koncepcji S-E-T z wykorzystaniem urządzenia Redcord” – materiały szkoleniowe.
J. Nowotny „Podstawy fizjoterapii. Wybrane metody fizjoterapeutyczne” cz.3, Wyd. Kasper, Kraków 2005.
Praktyczny przewodnik dla fizjoterapeutów S-E-T.

METODA AYRES (SI, Metoda integracji sensorycznej)

Została przedstawiona pod koniec lat 80.XX wieku przez amerykańską psycholog i terapeutę zajęciowego A. Jeane Ayres. Teoria integracji sensorycznej zakłada, że prawidłowe funkcjonowanie psychofizyczne dziecka jest związane z procesem właściwego odbioru, przetwarzania i integrowania przez mózg różnych informacji o charakterze sensorycznym. Informacje te mogą dochodzić drogą słuchową, smakowa, zapachową, a także innymi kanałami zmysłowymi tj. czucie głębokie (propriocepcja) oraz zmysłem, który odbiera siłę grawitacji i ruchy naszego ciała (układ przedsionkowy).

Dysfunkcje w zakresie integracji sensorycznej objawiają się najczęściej w postaci nadpobudliwości i nadruchliwości psychoruchowej, deficytach uwagi, słabej organizacji zachowania i działania, opóźnionego rozwoju mowy oraz słabej koordynacji ruchowej.

Terapia polega na dostarczaniu OUN określonej ilości właściwych bodźców tak, aby dziecko samodzielnie kształtowało wynikające z nich poprawne reakcje.

Ważne jest, aby ustalić, który z przedstawionych poziomów integracyjnych prezentuje pacjent. Nieprawidłowe wykształcenie II poziomu integracji wymaga normalizacji napięcia mięśniowego, kształtowania reakcji nastawczych, równoważnych i obronnych. Następne w kolejności zadania – III poziom integracji, to wprowadzenie ćwiczeń przekraczania linii środkowej ciała, rozróżniania jego stron i określania schematu ciała. W osiągnięciu IV poziomu należy kształtować koordynację oko – ręka oraz trenować rozpoznawanie kształtów, przestrzeni i odległości.

W metodzie wykorzystuje się różnorodne pomoce terapeutyczne: huśtawki, hamaki, „suche baseny”, pochylnie, wiszące drabinki sznurowe, itp.

Literatura:

J. Nowotny „Podstawy fizjoterapii. Wybrane Metody fizjoterapii” cz.3, Wyd. Kasper, Kraków 2005.
L. Sadowska „Fizjoterapeutycze metody usprawniania dzieci i zaburzenia rozwoju“, Wyd. AWF Wrocław, 2004.

KINESIO TAPING

Stworzył i rozwinął dr Kenzo Kase w latach 70 – tych w Japonii. Opartą jest na użyciu plastrów kinesio tex nie ograniczających ruchów . Kinesio Tapping działa na mięśnie, powięzie, stawy, układ limfatyczny i nerwowy. Struktury te mają być leczone i odciążane, podczas gdy stawy powinny pozostać nadal czynne. Plaster stosowany w tej metodzie to delikatna taśma elastyczna wykonana w 100% z bawełny. Struktura plastra jest zaprojektowana tak, by była ona zbliżona pod względem grubości i elastyczności do parametrów ludzkiej skóry, a co najważniejsze nie wywołuje alergii i jest wodoodporna.

Cele terapii:

– redukuje ból lub nadwrażliwość czuciową w skórze i mięśniach;

– redukuje nadmiar płynu limfatycznego powodującego obrzęki

– koryguje pozycje stawów

– wspomaga osłabione mięśnie

– rozluźnia mięśnie napięte

– poprawia zakres ruchu

Literatura: E. Mikołajewska „Kinesiotaping. Rozwiązania wybranych problemów funkcjonalnych”, Wyd. Lekarskie PZWL, Warszawa 2011.

SPLINTY URIAS

Zostały zaprojektowane przez Margaret Jonston do rehabilitacji pacjentów z ogniskowym uszkodzeniem mózgu. W krótkim czasie znalazły też zastosowanie w terapii dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Są wykonane ze specjalnego tworzywa.

Cele terapii:

– splinty spełniają istotną rolę w procesie hamowania reakcji stowarzyszonych i normalizacji napięcia mięśni;

– służą do usztywniania kończyn pacjenta w porządanej przez terapeutę pozycji, wspomagając tym samym proces nabywania właściwych nawyków – umożliwiają obciążanie kończyn dając pozostałym częściom ciała możliwość podjęcia dowolnej aktywności ruchowej;

– są pomocne przy przeprowadzaniu ćwiczeń ruchowych, doskonale współgrają z innym sprzętem (np. piłki terapeutyczne, huśtawki, podesty do ćwiczeń sensomotorycznych);

– kończyna wygodnie podtrzymywana przez splint wpływa na kształtowanie kontroli sensomotorycznej.

Literatura:

Splinty – stabilizatory pneumatyczne – instrukcja użytkowania i konserwacji.

ORTEZA DYNAMICZNA DUNAG 01 (kombinezon kosmiczny)

Jest miękką proprioceptywną, dynamiczną ortezą składającą się z następujących elementów: spodenki, kamizelka, nakolanniki oraz buty ze specjalnymi przyłączami. Wszystkie te części są wzajemnie połączone poprzez system elastycznych konektorów.

Konstruktorem tej ortezy jest Robert Kwiatkowski – fizjoterapeuta zajmujący się rehabilitacją dzieci z zabużeniami OUN. Jest bezpiecznym i efektywnym urządzeniem rehabilitacyjnym, które zostało stworzone wraz z intensywnym programem ćwiczeń w celu przyśpieszenia progresu dziecka.

Urządzenie działa w sposób zrównoważony, korygujący, zastępujący i wspomagający oddziaływanie poprzez prioprioceptywną i błędnikową informacje wyjściową. Docisk powierzchni stawowych, jaki uzyskuje się za pomocą kombinezonu, powoduje stymulację sensomotoryczną, a to poprawia funkcjonowanie OUN.

Podczas terapii w kombinezonie stosuje się takie metody jak: PNF, Bobath, Terapia Manualna, Kinesiotaping, Thera Band , jak również elementy Integracji Sensorycznej, Doman-Delacato, Kinezyterapii. Do pracy w kombinezonie wykorzystuje się także wiele urządzeń rehabilitacyjnych: UGUL, spider, pionizator, piłki, gumy, poduszki sensoryczne, podwieszane platformy i wiele innych.

Cele terapii:

– kombinezon dostarcza dziecku ogromną ilość prawiłowych doświadczeń sensomotorycznych;

– poprawia propriocepcję;

– normalizuje napięcie mięśniowe;

– ułatwia zapamiętywanie prawidłowego wzorca postawy, jak również naśladowanie go;

– ułatwia, aktywizuje i koryguje ruchy dziecka;

– zapobiega powstaniu osteoporozy;

– pozwala na stabilizaję poszczególnych części ciała względem siebie;

– wspomaga osłabione mięśnie;

– redukuje patologiczne odruchy;

– wpływa na układ błędnikowy (system równowagi);

– obciąża ciało dziecka siłami podobnymi do sił grawitacji.

Literatura:

Materiały szkoleniowe.
J. Nowotny „Podstawy fizjoterapii” cz.3, Wyd. Kasper, Kraków 2005.

REDCORD

To aparat niewielkich rozmiarów, lekki, nie zajmuje dużo przestrzeni na podłożu. Można go wykorzystywać wszędzie tam, gdzie prowadzi się proces rehabilitacji:

w szpitalach, w domach opieki, centrach rehabilitacyjnych, klinikach fizjoterapeutycznych, salach ćwiczeń, w domu. To skuteczne narzędzie terapeutyczne, proste w swej budowie, a umożliwia prowadzenie wielu różnych form terapii. Daje możliwość prowadzenia treningu siłowego, stabilizacyjnego, czy poprawę kontroli mięśniowej. Za pomocą Redcord łatwiej jest wykonać rozciąganie mięśni, trakcję stawów, mobilizacje czy rozluźnienie mięśni.

Ćwiczenia w podwieszeniu w oparciu o Redcord są efektywne, bo:

– pętle i podwieszki zamocowane w aparacie tworzą niestabilną płaszczyznę podparcia, co zwiększa wymagania stabilizacyjne i utrudnia kontrolę mięśniową, umożliwiając efektywny trening nerwowo – mięśniowy;

– na tym urządzeniu można z łatwością ćwiczyć wszystkie rejony ciała;

-wszystkie ćwiczenia można łatwo stopniować do właściwego poziomu trudności dzięki wykorzystaniu zasad progresji ćwiczeń;

– ćwiczenia w zamkniętych łańcuchach kinematycznych z wykorzystaniem Redcord poprawiają dynamiczną stabilizację stawów. Jednocześnie liczne grupy mięśniowe muszą ze sobą lepiej współpracować niż dzieje się to w przypadku innych ćwiczeń;

– pacjenta jest łatwiej zachęcić do ćwiczeń jeśli może je prowadzić w domu. Już wykonywanie ćwiczeń przez 20-30 minut, 2-3 razy w tygodniu wywołuje bardzo dobre efekty.

Cele terapii:

rozluźnienie, co daje efekt przeciwbólowy;
mobilizacje, a w efekcie zwiększenie zakresu ruchu;
trakcja i rozciąganie;

wzmocnienie mięśni;
poprawa stabilizacji;
poprawa kontroli nerwowo – mięśniowej

Literatura:

T. Toft PT, V. Vindal PT, G. Kirkesola PT „Teoretyczne i praktyczne aspekty koncepcji S-E-T z wykorzystaniem urządzenia Redcord” – materiały szkoleniowe.
Praktyczny przewodnik dla fizjoterapeutów S-E-T.

THERA BAND

Jest wiodącą marką światową dla przyborów do ćwiczeń z oporem i równoważnych. Przybory te są wykorzystywane w rehabilitacji, fitness oraz sporcie. Przyczyniają się one do poprawy siły mięśni, równowagi, koordynacji oraz wytrzymałości. Marka Thera Band została wprowadzona na rynek w 1978 roku iobejmuje następujące produkty:

1.Taśmy

2.Tubingi

Piłki do gimnastyki funkcjonalnej
Maty gimnastyczne
Piłeczki do ćwiczeń dłoni
Przybory do ćwiczeń w wodzie
Przybory do ćwiczeń równoważnych

Taśmy i tubingi produkowane są z czystego lateksu bardzo dobrej jakości i posiadają szczególne właściwości oporowe. Charakteryzują się one w miarę rozciągania liniowym przyrostem oporu. Przyczyniają się do poprawy siły mięśni już po krótkim czasie ich używania. Dają możliwości do działania na każdą partię mięśniową. Są dostępne w różnych oporach oznaczonych kolorami, tak, aby można indywidualnie dobrać stopień ich sprężystości do siły ćwiczącego.

Piłki wykorzystywane są do ćwiczeń dla każdej grupy wiekowej, nie tylko do korekcji wad postawy, ale także wzmocnienia mięśni grzbietu, rozluźnienia, poprawy ruchomości w stawach, polepszenia koordynacji, w schorzeniach neurologicznych i w treningu ogólnorozwojowym. Piłki te są wytrzymałe (do 453 kg), różnej wielkości, oznaczone kolorem w celu dopasowania do wzrostu ćwiczącego.

Przybory do ćwiczeń dłoni obejmują: trenery dłoni (małe kuleczki wykorzystywane do ćwiczeń oporowych i mobilizacyjnych, w 5 kolorach), piłki z kolcami – jeże (w różnych rozmiarach, służą do ćwiczeń i do masażu oraz do pobudzania stref reflektorycznych), przybór do ćwiczeń kończyn górnych Flex Bar Thera Band (lekki, łatwy do zastosowania w ćwiczeniach oporowych mięśni dłoni, nadgarstka i przedramienia, dostępny w 3 stopniach oporu oznaczonych kolorami).

Przybory do ćwiczeń równoważnych to tzw . trenery równowagi do ćwiczeń kończyn dolnych, korekcji wad postawy, poprawy wzorców ruchowych oraz do ćwiczeń równowagi.

Maty gimnastyczne, wykonane z wysokiej jakości materiału PCV, są lekkie, oporne na ścieranie i działanie czynników zewnętrznych, nie wchłaniają wilgoci i potu, są elastyczne, amortyzują upadki nawet podczas większego obciążenia.

Przybory do ćwiczeń w wodzie pomocne podczas kąpieli, mogą pośrednio wpływać na obniżenie wzmożonego napięcia mięśniowego, odciążać kręgosłup i poszczególne stawy. Są to m.in.: talerz, skrzydełka oporowe, hantle, boje, wałek, sztangietka, deska do ćwiczeń oporowych, wypornościowe pasy poliuretanowe, pas, makaron i inne.

Cele terapii:

– poprawa sprawności ogólnej;

– poprawa reakcji równoważnych;

– zapobieganie chorobom układu krążenia;

– poprawa koordynacji ruchowej;

– poprawa orientacji ruchowo – przestrzennej;

– redukcja nadwagi;

– poprawa stabilizacji poszczególnych stawów;

– odciążenie i stabilizacja kręgosłupa;

– poprawa siły mięśni posturalnych i kończyn;

– poprawa zakresu ruchu;korekta wad postawy;

– poprawa samopoczucia;

– poprawa koncentracji.

Literatura:

Thera Band – materiały szkoleniowe.

FIZYKOTERAPIA

To stosowanie energii fizycznych do leczenia, rehabilitacji, odnowy biologicznej i promocji zdrowia.

W OREW znajdują zastosowanie następujące zabiegi:

LASEROTERAPIA

w wolnym tłumaczeniu znaczy: światło zwielokrotnione przez wymuszanie emisji promieniowania.

Biostymulacja laserowa ma wykorzystywać bezpośrednie działanie pola laserowego na procesy tkankowe bez ich uszkadzania. To działanie bezpośrednie, bez pośrednictwa ciepła, nazywa się swoistym lub przedtermicznym. Do biostymulacji laserowej używa się pola laserowego z zakresu podczerwieni i czerwieni, bo to one najgłębiej przenikają do tkanek, oraz mocy od 1 do 500 mW – to moc słaba żeby wywołać efekt termiczny, ale oddziaływuje bezpośrednio.

Cele terapii:

– działanie przeciwbólowe;

– przyspieszenie procesów regeneracyjnych w tkankach.

ULTRADŹWIĘKI

czyli drgania mechaniczne o dowolnej częstotliwości. Najważniejszym działaniem jest sprężyste odkształcanie tkanek draniami mechanicznymi. Ultradźwięki zwiększają temperaturę tkanek, przyspieszają reakcje chemiczne i zwiększają przepuszczalność błon biologicznych zarówno dla wody, jak i dla cząstek w niej rozpuszczonych. Pacjent nie czuje nic podczas zabiegu, co zasadniczo różni ten rodzaj zabiegu od innych postaci energii mechanicznych. Do terapii ultradźwiękami można dołączyć podawanie leku przez skórę dzięki zjawisku fotosyntezy.

Cele terapii:

– rozluźnienie tkanek;

– usuwanie blizn;

– przyspieszenie gojenia się ran;

– likwidacja przykurczów i zwapnień pozaszkieletowych;

– poprawa segmentarnego ukrwienia i regeneracji tkanek;

– działanie przeciwbólowe;

– działanie przeciwzapalne;

– działanie przeciwdegeneracyjne;

Najlepsze skutki uzyskuje się stosując ultradźwięki od pierwszych dni po powstaniu uszkodzenia.

ELEKTROTERAPIA to użycie energii elektrycznej do diagnozowania, leczenia i rehabilitacji. Istnieje wiele aparatów do tego rodzaju terapii, a ich istotą jest generowanie leczniczych napięć elektrycznych.

Elektrostymulacja – postępowanie polegające na pobudzaniu mięśni do skurczu, który ma być jak najbardziej podobny do naturalnego, i co najważniejsze, by powodował lub wspomagał ruchy lokomocyjne, chwytne i inne. Można stymulować mięśnie unerwione (po zabiegach zapobiegając zakrzepom żylnym, zapobieganie skrzywieniom kręgosłupa) oraz mięśnie porażone spastycznie i wiotko (dla poprawy siły, masy i wytrzymałości mięśni, jako działanie przeciwbólowe, dla poprawy ruchomości w stawach, zapobieganie zrostom i przykurczom, dla obniżenia bądź podniesienia napięcia mięśni, dla poprawy krążenia).

Galwanizacja polegająca na zastosowaniu stałego napięcia elektrycznego w celu: uśmierzenia bólu, poprawy krążenia i odżywienia tkanek.

Prądy impulsowe małej częstotliwości (sinusoidalne, Traberta, TENS, diadynamiczne), których główne działanie opisuje się jako przeciwbólowe.

Prądy średniej częstotliwości, które znalazły zastosowanie w leczeniu bólu, a także w ćwiczeniach grup mięśniowych.

LAMPA SOLLUX to lampa elektryczna przeznaczona do wykonywania zabiegów ciepłoleczniczych i światłoleczniczych w gabinetach fizykoterapii i rehabilitacji.

Lampa emituje promieniowanie widzialne i podczerwone, którego maksymalne natężenie przypada na długość fali około 1400nm. Jest to promieniowanie krótkie, które wnika głębiej w tkanki. Ponadto lampa emituje światło widzialne (białe). Dodatkowe wyposażenie lampy Sollux stanowią filtry ze szkła w kolorach czerwonym, niebieskim

i fioletowym. Przez szkło czerwone przenikają promienie świetlne czerwone i podczerwone, a szkło niebieskie zatrzymuje promienie cieplne, przepuszcza zaś niebieskie. Filtr fioletowy przepuszcza promienie fioletowe.

Sollux z czerwonym filtrem stosuje się przy: odmrożeniach (z wyjątkiem twarzy), naciekach zapalnych, ropniach i bliznach, stanach wysiękowych i uszkodzeniach skóry, przy źle gojących się ranach, w oparzeniach wywołanych działaniem fotochemicznym.

Sollux z niebieskim filtrem stosuje się przy: nerwobólach, przeczulicy, odmrożeniach twarzy, zaczerwienieniach i stanach zapalnych.

LAMPA BIOPTRON jest urządzeniem medycznym o wysokiej skuteczności potwierdzonej medycznie. Lampa ta emituje światło widzialne, jak i podczerwone, co wywołuje pozytywne zmiany na poziomie komórkowym.

Cele terapii:

– harmonizacja procesów metabolicznych;

– wzmacnianie systemu odpornościowego;

– stymulacja procesów regeneracyjnych;

– wspomaganie gojenia się ran;

– łagodzenie bólu.

OKŁAD ROZGRZEWAJĄCY

wykonany jest z folii wypełnionej nietoksycznym roztworem soli, która w wyniku krystakizacji wydziela łagodne i bespieczne ciepło. Znajduje on zastosowanie w różnorodnych schorzeniach, w których wskazane jest działanie ciepła. Powoduje miejscowe rozgrzanie ciała temperaturą max.54 stopni Celcjusza. Kompresy rozgrzewjace są profilaktycznymi i wspomagającymi środkami dla pacjętów ze shorzeniami neurologicznymi, nerwobólami, zmianami zwyrodnieniowymi kregosłupa i stawów, wzmożonym napięciem mięśniowym, przykurczami mięśniowo-więzadłowymi, usztywnieniem stawów po unieruchomieniu opatrunkiem gipsowym, pourazowymi zwichnięciami i skręceniami.

HYDROMASAŻ Z ZASTOSOWANIEM OZONOMATY – kąpiel perełkowa jest znanym zabiegiem balneologicznym, polegajacym na masowaniu zanurzonego w wodzie ciała olbrzymią ilością pęcherzyków powietrza.

Cele terapii:

– zmniejszenie napięcia mięśniowego;

– działanie przeciwbólowe;

– poprawienie ukrwienia powierzchniowego skóry;

– odczucie relaksu i rozluźnienia;

– polepszenie efektu skutecznej higieny i czystości.

Literatura:

J. Łazowski „Podstawy fizykoterapii“, Wyd. AWF Wrocław, 2002.
J. Nowotny „Podstawy fizjoterapii. Podstawy mestodyczne i technika wykonywania niektórych zabiegów“ cz.2, Wyd. Kasper, Kraków 2004.
V. Robertson, A. Word, J. Low, A. Reed „Fizykoterapia. Aspekty kliniczne i biofizyczne“, Wyd. Urban & Partner, Wrocław.
Bioptron. Unikalna metoda leczenia ran i łagodzenia bólu – broszura reklamowa.
Bioptron. Światło, które leczy – broszura reklamowa.
Ozonomatic – instrukcja obsługi.

MASAŻ LECZNICZY w Ośrodku stosowany jest zgodnie z zachowaniem poszczególnych technik : głaskanie, rozcieranie, ugniatanie, uciski, oklepywanie, wibracja i roztrząsanie, w celu poprawy ukrwienia masowanego odcinka, lepszego odżywienia tkanek, wzmocnienia bądź rozluźnienia mięśni.

W Ośrodku stosowany jest również masaż relaksacyjny z elementami japońskiego masażu Shiatsu, który powoduje powrót do równowagi zaburzonej różnego rodzaju napięciami związanymi z jednostkami chorobowymi. Jest również prowadzony kiedy podopieczny nie radzi sobie z zaburzeniami wywołanymi przez stres. Shiatsu zapewnia organizmowi balans i równowagę, odpręża. Uciski wykonywane są w specyficznych punktach na twarzy i ciele, aby pobudzić krążenie krwi i limfy. Uciski mogą być bolesne, ponieważ nacisk powinien być mocny. Im większe problemy i zastoje występują w danej partii, tym ból początkowo jest intensywniejszy. Wraz z kolejnymi powtórzeniami ból zmniejsza się pozostawiając niezwykle przyjemne uczucie ulgi i błogości.

Przedstawione masaże wykonywane są na profesjonalnych olejkach. Są to ziołowe lipożele oraz olejki terapeutyczno – rozgrzewające, które wykazują działanie przeciwbólowe. Dla dzieci nadpobudliwych, z nadwrażliwością na dotyk wykorzystywane są olejki, które wykazują działanie relaksujące oraz uspokajające: olejek o zapachu pomarańczy, czekolady, zielonej herbaty, mango.

Techniką często stosowaną w naszej placówce jest również wibracja, która wywoływana jest poprzez zastosowanie aparatu o napędzie elektrycznym (masażer), czy za pomocą maty wibracyjnej. Drgania tej częstotliwości są percypowane przez czuciowe zakończenia nerwowe w skórze. Mogą mieć one oddziaływanie zbliżone do masażu klasycznego.

Zastosowanie wibracji ma na celu:

– miejscową poprawę ukrwienia;

– ułatwienie krążenia limfatycznego – działanie przeciwobrzękowe;

– obniżenie bądź podniesienie napięcia mięśniowego;

– poprawę zakresu ruchu;

– uśmierzenie bólu;

– ułatwienie odpływu wydzieliny z oskrzeli;

– poprawę czucia powierzchniowego i głębokiego;

– poprawić metabolizm.

OREW Juszczyn

Polecamy